وصیت نامه امام حسین (ع) :

"بسم الله الرحمن

الرحيم. هذا ما أوصي به الحسين بن علي إلي أخيه محمد بن الحنفية إن الحسين يشهد أن

لا إله إلا الله وحده لا شريک له و أن محمداً عبده و رسوله جاء بالحق من عنده و أن

الجنة حق و النار حق و الساعة آتية لاريب فيها و أن الله يبعث من في القبور و أني

لم أخرج أشراً و لا بطراً و لا مفسداً و لا ظالماً و إنما خرجت لطلب الإصلاح في امة

جدي(صلي الله عليه و آله ) أريد أن آمر بالمعروف و أنهي عن المنکر و أسير بسيرة جدي

و أبي علي بن أبي طالب فمن قبلني يقبول الحق فالله أولي بالحق و من رد علي هذا أصبر

حتي يقضي الله بيني و بين القوم و هو خيرالحاکمين، و هذه وصيتي إليک يا أخي! و ما

توفيقي إلا بالله، عليه توکلت و إليه أنيب.

امام حسين عليه

السلام هنگام حرکت از مدينه به سوي مکه اين وصيت نامه را نوشت و با مهر خويش ممهور

ساخت و به برادرش محمد حنفيه تحويل داد:

" بسم الله الرحمن

الرحيم...؛ اين وصيت حسين بن علي است به برادرش محمد حنفيه. حسين گواهي مي دهد به

توحيد و يگانگي خداوند و اين که براي خدا شريکي نيست و محمد(ص) بنده و فرستاده اوست

و آئين حق( اسلام) را از سوي خدا( براي جهانيان) آورده است و شهادت مي دهد که بهشت

و دوزخ حق است و روز جزا بدون شک به وقوع خواهد پيوست و خداوند همه انسان ها را در

چنين روزي زنده خواهد نمود."

امام در وصيت نامه

اش پس از بيان عقيده خويش درباره توحيد و نبوت و معاد، هدف خود را از اين سفر اين

چنين بيان نمود:

" من نه از روي

خودخواهي و يا براي خوشگذراني و نه براي فساد و ستمگري از شهر خود بيرون آمدم؛ بلکه

هدف من از اين سفر، امر به معروف و نهي از منکر و خواسته ام از اين حرکت، اصلاح

مفاسد امت و احياي سنت و قانون جدم، رسول خدا(ص) و راه و رسم پدرم، علي بن ابي

طالب(ع) است. پس هر کس اين حقيقت را از من بپذيرد( و از من پيروي کند) راه خدا را

پذيرفته است و هر کس رد کند( و از من پيروي نکند) من با صبر و استقامت( راه خود را)

در پيش خواهم گرفت تا خداوند در ميان من و بني اميه حکم کند که او بهترين حاکم است.

و برادر! اين است وصيت من به تو و توفيق از طرف خداست، بر او توکل مي کنم و برگشتم

به سوي اوست."

انگيزه هاي قيام حسين(ع)

امام(ع) در سخنان

خود در پاسخ وليد و مروان اولين انگيزه قيام و مبارزه و علت مخالفت خود با يزيد بن

معاويه را بيان کرد و اکنون به هنگام حرکت از مدينه در وصيت نامه خود به انگيزه

ديگر يا به علت اصلي قيام خود، يعني امر به معروف و نهي از منکر و مبارزه با

مفاسد وسيع و مسائل ضداسلامي و ضدانساني حکومت يزيدي و اموي، اشاره مي کند و مي

فرمايد:

اگر آنان از من

تقاضاي بيعت هم نکنند من باز هم آرام و ساکت نخواهم نشست؛ زيرا اختلاف من با دستگاه

خلافت تنها بر سر بيعت با يزيد نيست که با سکوت آنان در موضوع بيعت، من نيز سکوت

اختيار کنم؛ بلکه وجود يزيد و خاندان وي موجب پيدايش ستم و گسترش فساد گشته است . و

من براي امربه معروف و نهي از منکر و احياي قانون جدم رسول خدا(ص) و زنده کردن راه

و رسم پدرم علي(ع) و بسط عدل و داد به پاخيزم و ريشه اين نابه ساماني ها، يعني

خاندان بني اميه را قلع و قمع نمايم و همه جهانيان بدانند که حسين جاه طلب، طالب

مقام و ثروت، شرور، مفسد و اخلالگر نبود و اين حالت از روز اول تا ساعت آخر و تا

لحظه آخر در روح حسين(ع) متجلي و متبلور بود.

منبع : سخنان

حسين بن علي عليه لسلام از مدينه تا کربلا ، محمد صادق نجمي ، ص

54.

مقاله :

گريه بر عطش يا آگاهي بر هدف ؛

کداميک؟ (بخش [font=Tahoma]یک)

در طي سه سال

گذشته عاشوراي حسيني و نوروز ايراني با يکديگر مصادف شدند و شور تشيع در ايراني

مسلمان بر حس ملي گرايي فائق آمد و اين سه سال عيد به عزاي حسين (ع)

نشست. در طي سه سال گذشته اين جمله آرايه هر ديوار و پرچمي بود:" بهار من حسينيه،

نگار من حسينيه" ، واين چنين ملت ايران نشان داد که عشق حسين (ع) با تار

وپود وجودش آميخته است . واينک محرمي ديگر در راه است تا در سايه نام وياد حسين

(ع) ويادآوري جانفشاني هاي او وخاندانش ، جان ما را زنده کند وقطره ايي

از خون جان بخش حسين (ع) که در صحراي کربلا جاري شد در رگهاي ما وبا در

آميختن با خون ما ، ما را در راه پاسداري از کرامت هاي انساني استوار

سازد.

از تاثير واقعه

عاشورا بر اذهان تاريخ و بر جان انسان ها بسيار گفته و نوشته اند و پيش از آنکه

بخوانيم و بشنويم خود آن را با تک تک تارهاي عصبمان احساس کرده ايم. به راستي

برجسته ترين چهره عاشورا کدام است؟ به راستي آنچه جانها را در اندوهي جانکاه فرو مي

برد و چشمان را با بارش مدام همراه مي سازد چيست؟ آنچه در عاشورا جانسوز است، آنچه

عاشورا را در بلنداي چهارده قرن زنده و پويا، تاثيرگذار و مانا نگاه داشته است کدام

است؟ و آنچه حسين (ع) را اين عصاره ايمان و عشق، اين وارث آدم تا عيسي ،

وارث محمد و علي و فاطمه را به چنين فداکاري سترگ واميدارد چيست؟ آنچه ما از واقعه

کربلا و شهادت امام حسين (ع) مي شناسيم ، مي دانيم و مي فهميم مظروفي

بزرگ به بزرگي حقيقت حسين (ع) است در ظرفي کوچک به بي مقداري انديشه،

عشق و جان ما :

بخشي از جامعه که

عشق آنان بر آگاهي و بينايي اشان تفوق دارد با نواي هر نوحه گري هم نوا شده و جان

خود را در اين همنوايي سبک مي کنند، اينان بر درد حسين(ع) ، برعطش وي،

بر تنهايي اش، بر پرپرشدن عزيزان و فرزندانش و بر جسم پاکش که در زير سم اسبان

ماليده شد و بر اسارت خاندانش مي گريند. اينها دردهايي است که براي اين عاشقان

ملموس است، چرا که اگر خود، تنها باشند و در تنهايي داغ عزيز يا عزيزاني را در دل و

غم سنگين آن را بر دوش داشته باشند، دردمندانه خواهند گريست.آنچه اين عاشقان را در

ادامه اين شيوه عزاداري ترغيب و تشويق مي کند، روايات متعددي است که بيان مي کند

"گريه بر حسين آتش جهنم را فرو مي نشاند" و يا "مايه پاک شدن گناهان و رستگاري آخرت

است" ، و نوحه گران با تکيه بر اين روايات با نوحه هايي غلاظ و شداد همگان را به

اشک ريختن بر دردهاي حسين (ع) ترغيب مي کنند و گاه چندان پيش مي روند و

چنان وقايعي را بيان مي دارند که به راستي در شان بزرگمردي چون حسين(ع)

نيست.

به راستي حسين

(ع)آنگاه که علي اصغرش را بر دستان بلند کرد، از يزيديان براي او آب

مطالبه کرد؟ آيا به راستي علي اکبر در گرماگرم نبرد بازگشته با اظهار عطش، از پدر

آب درخواست کرده است؟ آيا به راستي اين وقايع به همين شکل رخ داده است؟ آيا روح

بزرگي چون حسين (ع) در حين خلق بزرگترين صحنه عاشقي، فداکاري و از

خودگذشتگي و در حين آفرينش ماندگارترين قيام تاريخ با اظهار عطش گوشه ايي از اين

صحنه عظيم ماندگار، صحنه ايي که از ابتداي تاريخ تا انتهاي آن يگانه بوده و خواهد

بود، را لکه دار کرده است؟ به زعم نگارنده هر چند عطش، بي آبي و يا کم آبي در صحراي

کربلا و در روز عاشورا يک مشکل بوده است ولي هيچگاه اين مشکل بر زبان ارواح بزرگي

چون حسين و عباس، زينب و علي اکبر(عليهما سلام ) و ياران ايشان جاري

نشده است. چگونه واقعه ايي که جان هاي تمام جويندگان انسانيت راستين را در سراسر

تاريخ سيراب کرده است خود مي تواند از عطش بنالد؛ و شيعه ايي که بر عطش حسين مي

گريد همانقدر با جان او بيگانه است که شيعه ايي که بر زخم فرق علي مي گريد از علي

هيچ نمي داند.

با نگاهي دوباره

بر واقعه عاشورا، کنکاش در رازماندگاري آن و قياسي ميان آنچه ما از عاشورا مي گوئيم

و مي نويسيم با آنچه واقعاً عاشورا بوده و روي داده است مي تواند در روشن کردن بعضي

تحريف ها و برجسته کردن بعضي رويدادهاي بعضاًغير واقعي مفيد باشد.

همواره از عاشورا

و کربلا با واژه "واقعه" ياد مي شود، واقعه به معني بلا و سختي، حادثه و اتفاق است

که البته در معني نخست بيشتر رساننده رويداد کربلا است، واقعه عاشورا يا واقعه

کربلا بيانگر رويدادي سخت در آن زمان و مکان است ولي اگر بخواهيم با ادبيات موجود

بر اين رويداد صفتي نهيم به نظر واژه "انقلاب" بسيار رساننده و گوياست. گرچه انقلاب

يک شورش بي آرام و يک تغيير و تحول ناگهاني است و در بدو امر ميان واژه انقلاب و

آنچه در عاشورا روي داده است مشابهت چنداني ديده نمي شود ولي " عاشورا در حقيقت امر

چهره اسلام و جامعه اسلامي و ساختار حکومت بني اميه را دگرگون نمود، دگرگوني درعمق

ريشه ها، هيچکس مثل امام حسين (ع)عمق جان و جامعه را تکان و تغيير نداده

است."

پوستر :

آواتار :

یا حسین

عکس :

پیامک :

صداي دسته ي زنجيرزن، غمي در من

و شعله مي کشد اکنون جهنمي در من

شب است و از همه سو خيمه مي زند اندوه

که تا بنا شود از نو محرّمي در من

شب اشک و شب آه و شب غم

شب دلواپسي و حزن و ماتم

ميان سينه قلبم بي قرار است

محرم آمده اي دل محرم

زنده ماندم شب غمت آمد

ماه شب هاي ماتمت آمد

ساعت کار گريه کردن شد

فصل باران نم نمت آمد

راه را باز نماييد …محرم آمد

دم بگيريد که هنگامه ي ماتم آمد

دست بر سينه نهاده …همه تعظيم کنيد

مادري دست به پهلو، کمري خم آمد

قدم ز روی ادب زن حریم ماتم را

کن احترام و نگه دار حرمت غم را

به اذن حضرت زهرا بیا و مُحرم شو

بپوش جامه ی احرام حج ماتم را

از آسمان منادی ماتم رسیده است

فبک علی الحسین… محرّم رسیده است

از آسمان ببار که دل‌ها گرفته است

خون گریه کن که قافله ی غم رسیده است

پهن شد سفره دل، بوی خدا آمده است

به تن شاه و گدا رخت عزا آمده است

بزرگ هیئتیان را صدا کنید از نو

بساط سینه زنی دست و پا کنید از نو

ز بقچه های قدیمیِ خانه، مادرها

لباس مشکی ما را جدا کنید از نو

خیمه، عَلم، کتیبه و پرچم بیاورید

شیون کنید شور محرم بیاورید

مِشکی کنید قامت رعنای کوچه را

پیراهن عزای مرا هم بیاورید

عاشقان کم کم به شور و التهاب افتاده اند

بهر احیای محرم در شتاب افتاده اند

مجمر و اسپند و بیرق را فراهم کرده اند

فکر چای روضه و قند و گلاب افتاده اند

مـردم بسـاط گـریـه و مـاتـم بیـاوریـد

وقتش شده که بیرق و پرچم بیاورید

مــردم کتـیبه هـای حـسـینیـّه نـزد کیـسـت؟

«باز این چه شورش است که…عالم» بیاورید

بسیار ممنون

مقاله :

"گفتار امام حسین (ع) در عصر تاسوعا"

إني رأيت رسول

الله (ص) في المنام فقال لي: إنک صائر إلينا عن قريب... ارکب بنفسي أنت يا أخي حتي

تلقاهم فتقول لهم ما لکم و ما بدا لکم و تسألهم عما جاء بهم... ارجع إليهم فإن

استطعت أن تؤخرهم إلي غدوة و تدفعهم عنا العشية نصلي لربنا الليلة و ندعوه و

نستغفره فهو يعلم اني أحب الصلاة و تلاوة کتابه و کثرة الدعاء و

الاستغفار.

بنا به نقل طبري

عصر پنجشنبه نهم محرم، عمرسعد فرمان حمله داد و لشکر به حرکت درآمد. امام(ع) در آن

ساعت در بيرون خيمه به شمشيرش تکيه نموده و خواب خفيفي بر چشمانش مستولي شده بود.

چون زينب کبري عليها السلام سر و صداي لشکر عمرسعد را شنيد و جنب و جوش آنها را ديد

به نزد امام آمد و عرضه داشت: برادر! اينک دشمن به خيمه ها نزديک شده

است.

امام (ع) سربرداشت

اول اين جمله را گفت:" إني رأيت رسول الله...؛ اينک جدم رسول خدا را در خواب ديدم

که به من فرمود: فرزندم به زودي به نزد ما خواهي آمد."

سپس خطاب به

برادرش ابوالفضل(ع) چنين گفت: جانم به قربانت! سوارشو و با اين ها ملاقات کن و

انگيزه و هدف آنان را بپرس.

طبق فرمان امام(ع)

حضرت ابوالفضل با بيست تن، که زهيربن قين و حبيب بن مظاهر نيز در ميان آنان ديده مي

شد، به سوي دشمن حرکت نمود و در مقابل آنان قرار گرفت و انگيزه حرکتشان را سؤال

کرد.

لشکريان عمرسعد در

جواب او گفتند: اکنون از سوي امير( ابن زياد) حکم تازه اي رسيده است که بايد شما

بيعت کنيد وگرنه همين الآن وارد جنگ خواهيم شد.

حضرت ابوالفضل به

سوي امام برگشت و پيشنهاد آنان را به عرض آن حضرت رسانيد.

امام در پاسخ وي

چنين فرمود: به سوي آنان بازگرد و اگر توانستي همين امشب را مهلت بگير و جنگ را به

فردا موکول کن تا ما امشب را به نماز و استغفار و مناجات با پروردگارمان بپردازيم؛

زيرا خدا مي داند که من به نماز و قرائت قرآن و استغفار و مناجات با خدا علاقه شديد

دارم.

ابوالفضل (ع)

برگشت و تقاضاي مهلت يک شبه نمود. عمر سعد چون در قبول اين پيشنهاد مردد بود، از

اين رو موضوع را با فرماندهان لشکر مطرح و نظر آنان را جويا گرديد.

يکي از فرماندهان

به نام عمرو بن حجاج گفت: سبحان الله! اگر اين ها از ترک و ديلم بودند و چنين مهلتي

را از تو درخواست مي کردند بايد به آنان جواب مثبت مي دادي حال آنکه که اينان

فرزندان پيامبر هستند.

قيس بن اشعث، يکي

ديگر از فرماندهان گفت: به نظر من هم بايد به درخواست حسين جواب مثبت داد؛ زيرا اين

درخواست نه براي عقب نشيني آنها از جبهه و نه براي تجديدنظر است؛ بلکه به خدا

سوگند! فردا اين ها پيش از تو به جنگ شروع خواهند نمود.

عمرسعد گفت: اگر

چنين است پس چرا شب را به آنان مهلت بدهيم؟

به هر حال، پس از

گفتگوي زياد، پاسخ عمرسعد به حضرت ابوالفضل(ع) اين بود: ما امشب را به شما مهلت مي

دهيم اگر تسليم شديد و به فرمان امير گردن نهاديد به نزد او مي رويم و اگر امتناع

کرديد ما هم شما را به حال خود باقي نخواهيم گذاشت و جنگ است که سرنوشت شما را

تعيين خواهد نمود.

بدين گونه با

درخواست امام(ع) موافقت و شب عاشورا به وي مهلت داده شد.

اهميت نماز

از اين درخواست

امام(ع) مي توان به اهميت نماز و دعا و نيايش و تلاوت قرآن پي برد که آن حضرت تا آن

جا به اين مسائل علاقه دارد که از دشمن ناجوانمردش درخواست مهلت مي کند تا يک شب

ديگر از عمر خويش را با اين اعمال بگذراند. و چرا چنين نباشد که حسين(ع) براي ترويج

و زنده ساختن نماز و قرآن و شعارهاي الهي بدين جا آمده است و مناجات و نيايش با

پروردگار بهترين و لذت بخش ترين دقايق زندگي اوست و بايد هر ملتي که براي خدا قيام

مي کند، همين اعمال را شعار و ملاک عمل خويش قرار بدهد.

و از اين جاست که

در زيارت نامه امام آمده است:" و أشهد أنک قد أقمت الصلاة و آتيت الزکاة وأمرت

بالمعروف و نهيت عن المنکر و أطعت الله و رسوله حتي أتاک

اليقين."

منبع : کتاب سخنان

حسين بن علي عليهما السلام ، از مدينه تاکربلا ، محمد صادق نجمي ، ص

196.