عد تو قول و غزل هاست جهان را اما

غزل توست که در قولی از آن ما نیست

تو چه رازی که بهر شیوه تو را می جویم

تازه می یابم و بازت اثری پیدا نیست

ای همیشه جاودانه در میان لحظه هایم

غصه معنایی ندارد تا تو میخندی برایم

به باران اشتیاق رود دادند

به نی، گل‌نغمه داود دادند

برای این که دل از پا نیفتد

نوید جمعه موعود دادند

روا بود که گریبان ز هجر پاره کنم

دلم هوای تو کرده بگو چه چاره کنم؟