پيام خصوصي نقل قول تشکر کنيد حذف تشکر

شخصی از بزرگان هند به قصد مجاورت کربلای معلّی به این شهر آمد و مدت

شش ماه در آنجا ساکن شد و در این مدت داخل حرم مطهر نشده بود و هر وقت

زیارت حضرت امام حسین علیه السلام را اراده می‌کرد، بر بام منزل خود رفته،

به آن حضرت سلام می کرد و او را زیارت می‌نمود؛ تا این که سرگذشت او را به

«سید مرتضی»که از بزرگان آن عصر و مرسوم به «نقیب الاشراف» بود رساندند.سید

مرتضی به منزل او رفت و در این خصوص او را سرزنش نمود و گفت: «از آداب

زیارت در مذهب اهل‌بیت علیه السلام این است که داخل حرم شوی و عقبه و ضریح

را ببوسی. این روشی را که تو داری، برای کسانی است که در شهرهای دور

می‌باشند و دستشان به حرم مطهر نمی‌رسد.»آن مرد چون این سخن را شنید گفت:

«ای نقیب الاشرف» از مال دنیا هر چه بخواهی از من بگیر و مرا از رفتن معذور

دار.هنگامی که سید مرتضی سخن او را شنید بسیار ناراحت شد و گفت: «من که

برای مال دنیا این سخن را نگفتم؛ بلکه این روش را بدعت و زشت می‌دانم و نهی

از منکر واجب است.»وقتی آن مرد این سخن را شنید، آه سردی از جگر پر دردش

کشید. سپس از جا برخاست و غسل زیارت کرد و بهترین لباسش را پوشید و پا

برهنه و با وقار از خانه خارج شد و با خشوع و خضوع تمام، نالان و گریان

متوجه حرم حسینی گردید تا این که به در صحن مطهر رسید .نخست سجده شکر کرد و

عتبه صحن شریف را بوسید. سپس برخاست و لرزان، مانند جوجه گنجشکی که آن را

در هوای سرد در آب انداخته باشند، بر خود می‌لرزید و با رنگ و روی زرد،

همانند کسی که یک سوم روحش خارج گشته باشد، حرکت می‌کرد تا این که وارد کفش

کن شد. دوباره سجده شکر به جا آورد و زمین را بوسید و برخاست و مانند کسی

که در حال احتضار باشد داخل ایوان مقدس گردید و با سختی تمام خود را به در

رواق رسانید.چون چشمش به قبر مطهر افتاد، نفسی اندوهناک بر آورد و مانند زن

بچه مرده، ناله جانسوزی کشید. سپس به آوازی دلگداز گفت: «اَهَذا

مَصرَعُِِِ سیدُالشهداء؟ اَهَذا مَقتَلُ سیدُالشهداء؟ ؛ آیا اینجا جای

افتادن امام حسین علیه السلام است؟ آیا اینجا جای کشته شدن حضرت سیدالشهداء

است؟»پس فریاد کشید و نقش زمین شد و جان به جان آفرین تسلیم نمود و به

شهیدان راه حق پیوست.»