که‌ کُند مادرِ تو با من‌ جنگ

چهره‌ پر چین‌ و جبین‌ پُر آژنگ

بر دلِ نازکِ‌ من‌ تیرِ‌ خدنگ

شهد در کامِ من‌ و توست‌ شَرنگ

تا نسازی‌ دلِ او از خون‌ رنگ

باید این‌ ساعت‌ بی‌خوف و درنگ

دل‌ برون‌ آری‌ از آن‌ سینۀ‌ تنگ

تا بَرد ز آینۀ‌ قلبم‌ زنگ

نه،‌ بل‌ آن‌ فاسقِ بی‌عصمت‌ و ننگ

خیره‌ از باده‌ و دیوانه‌ ز بنگ

سینه‌ بدرید و دل‌ آورد به‌ چنگ

دلِ مادر به‌ کفش‌ چون‌ نارنگ

و اندکی‌ سُوده‌ شد او را آرنگ

اوفتاد از کف‌ آن‌ بی‌فرهنگ

پی‌ برداشتن‌ آن‌ آهنگ

آید آهسته‌ برون‌ این‌ آهنگ:

آه‌ پای‌ پسرم‌ خورد به‌ سنگ»