بازی‌های ویدئویی، ژانر استراتژی به بیشترین زمان ممکن برای یادگیری به

منظور رسیدن به سطح قابل قبولی از مهارت نیاز دارد. دلیل این موضوع قطعا به

ذات این ژانر برمی‌گردد که براساس مدیریت میدان نبرد، داشتن استراتژی

مناسب برای دفاع و حمله و در نهایت استفاده درست از منابع پایه‌ریزی شده

است. در این میان شاید حتی بتوان استراتژی‌های Real-time (RTS) را

چالش‌برانگیزتر از انواع دیگر استراتژی دانست؛ جایی که شما حتی فرصتی برای

نفس کشیدن هم ندارید. سری Steel Division قطعا یکی از آن دسته بازی‌های RTS

است که با گیم‌پلی منحصر‌به‌فردش عرق هر گیمری را درمی‌آورد. میدان‌های

نبرد بزرگ، تعداد زیاد سربازان و تانک‌ها و خطوط نبردی که دائما در حال

جابه‌جایی هستند از ویژگی‌های جدایی‌ناپذیر این عنوان‌اند. استودیوی

فرانسوی Eugen Systems که با عرضه‌ی Steel Division: Normandy 44 طرفدارانی

برای خود دست و پا کرده بود حالا نسخه‌ی دوم این بازی را نیز منتشر کرده

است.

تابستان 1944 بین شوروی و آلمان را به تصویر می‌کشد؛ جایی که روس‌ها

آماده‌ی انجام یک رشته عملیات گسترده برای تصرف بلاروس و بیرون راندن

نازی‌ها از مرزهای شوروی هستند. در بازی عموما شاهد نقشه‌های بسیار بزرگ

هستیم که خود شامل جنگل‌ها، شهرها، تپه‌ها و عوارض طبیعی دیگر می‌شوند.

هسته‌ی اصلی گیم‌پلی در Steel Division II براساس جابه‌جایی خطوط نبرد و

تصرف نقاط استراتژیک شکل گرفته است. به این منظور بازی در ابتدا مقدار

مشخصی منابع در اختیارتان قرار می‌دهد تا با استفاده از آن، نیروهای

موردنظر خود را فراخوانید. این نیروها در گروه‌های مختلفی مانند

پیاده‌نظام، تانک، توپخانه و ... دسته‌بندی می‌شوند و هر کدام ویژگی‌های

مخصوص به خود را دارند. سپس شما باید نیروهای خود را در نقشه هدایت کنید و

به تصرف یا دفاع از نقاط حساس بپردازید.

ابتدا خود را به وضوح نشان می‌دهد و آن چیزی نیست جز نبود هیچ‌گونه بخش

آموزشی. به دلیل پیچیدگی‌های گیم‌پلی در اکثر بازی‌های استراتژی و تفاوت

بازی‌های این ژانر با یکدیگر معمولا شاهد یک بخش آموزشی در این گونه عناوین

هستیم تا حداقل گیمر بتواند موارد ابتدایی و اهداف بازی را در محیط نبرد

فراگیرد. متاسفانه تنها چیزی که Steel Division II در اختیار شما قرار

می‌دهد یک دستورالعمل نوشتاری‌ست که آن هم تمام زیر و بم‌های بازی را به

شما منتقل نمی‌کند. از طرف دیگر، بازی دارای یکسری مکانیزم‌های واقعا

پیچیده است که مشابه آن در کمتر بازی استراتژی دیگری دیده می‌شود و ندانستن

آن‌ها قطعا پس از مدتی به سردرگمی گیمر و رها کردن بازی می‌انجامد.

بنابراین اگر واقعا در تجربه‌ی این عنوان جدی هستید دیدن ویدئوهای آموزشی

موجود در اینترنت برای آشنایی با مکانیزم‌های اولیه‌ی بازی تقریبا تنها راه

پیش پای شماست.

اکثر بازی‌های استراتژی شاهد دو بخش تک‌نفره و چندنفره هستیم. بخش تکنفره‌ی

بازی علاوه بر دارا بودن مد استاندارد Skirmish که شما را در یک نقشه‌ی

انتخابی مقابل هوش مصنوعی قرار می‌دهد دارای یک بخش داستانی به نام Army

General هم هست که روایتگر چهار مرحله از نبردهای شوروی و آلمان در ماه‌های

ژوئن و جولای 1944 است. ایده‌ی این بخش تقریبا مشابه چیزی‌ست که در سری

Total War هم دیده‌ایم؛ یعنی ترکیبی از استراتژی‌های نوبتی و Real-time. به

عبارت دیگر ما در یک نقشه‌ بزرگ شاهد آرایش ارتش خود و هم‌چنین نیروهای

دشمن هستیم و باید با استفاده‌ی درست از نیروها، تاکتیک نبرد خود را در هر

نوبت (Turn) مشخص کنیم و سپس نبردها در حالت real-time به وقوع می‌پیوندند.

خوش‌بختانه سازندگان موفق شده‌اند تا یک تجربه‌ی هیجان‌انگیز را در این

بخش برای ما خلق کنند؛ جایی که به کار گرفتن تاکتیک و استراتژی درست برای

رسیدن به هدف ضروری‌ست.

محاسنش از دو کاستی بزرگ هم رنج می‌برد: مشکل اول مربوط به بخش استراتژی

نوبتی‌ست که واقعا گیج‌کننده و پیچیده‌ست و بدون یک بخش آموزشی کامل پی

بردن به تمام مکانیزم‌های آن مانند فازهای حمله و سیستم پیشرفت نوبتی کاری

سخت و طاقت‌فرساست. اما مشکل دوم به نبود امکان سیو کردن بین نوبت‌ها و در

نبردهای Real-time برمی‌گردد که ممکن است چندین ساعت تلاش شما با یک کرش به

کلی نابود شود.

بازی یعنی جابه‌جایی خطوط نبرد و تصرف نقاط حیاتی واقعا درخشان و نوآورانه

است اما آیا در عمل نیز شاهد یک تجربه‌ی ایده‌ال هستیم. متاسفانه پاسخ به

این سوال منفی است. ضعف بزرگ گیم‌پلی وقتی خود را نشان می‌دهد که شما مجبور

می‌شوید در یک زمان بر بسیاری از چیزها تمرکز کنید و اگر از یکی از آن‌ها

غافل شوید خطوط دفاعیتان به راحتی فرو می‌ریزد. به عبارت دیگر شما باید

علاوه بر زیر نظر داشتن گوشه گوشه‌ی نقشه‌ی بزرگ بازی، به طور دائم نیروهای

جدید به خطوط نبرد تزریق کنید، پیشروی نیروهای خود را کنترل کنید و مهمتر

از همه از واحدهای نظامی کارآمد در مقابل هر یک از نیروهای دشمن بهره

ببرید. مدیریت همه‌ی این وظایف در میانه‌ی یک نبرد به قدری دشوار می‌شود که

عملا بدون کمک گرفتن از هوش مصنوعی برای کنترل بخشی از نیروهایتان شکست

قطعی‌ست.

مدیریت وظایف، برخی مکانیزم‌های آزاردهنده‌ی بازی نیز وضع را از این هم

بدتر می‌کنند. یکی از این مکانیزم‌ها محدوده‌ی دید هر یک از نیروهاست. ممکن

است چینش نیروها بر روی نقشه به گونه‌ای باشد که یک تانک دشمن بر روی

نیروهای شما دید داشته باشد اما از نظر نیرو‌های شما، تانک در نقطه‌ی کور

باشد. بنابراین اگر شما از آن بخش نبرد غافل شوید، تانک دشمن به راحتی تمام

نیروهای شما را از بین خواهد برد. متاسفانه این محدوده‌ی دید به هیچ وجه

پایدار نیست و ممکن است با یک حرکت کوچک، دید نیروهای شما به طور قابل

توجهی کاهش یا افزایش یابد. بنابراین کنترل محدوده‌ی دید تک‌تک نیروها در

طول نبرد یکی از باید‌ها برای رسیدن به پیروزی‌ست که طبیعتا بر وظایف متعدد

شما می‌افزاید.

گاهی اوقات بشدت آزار دهنده می‌شود قدرت بیش از حد توپخانه و هواپیماها

هستند. برای مثال چند بمباران ساده می‌تواند بخش بزرگی از نیروهای شما را

از بین ببرد. این مشکل گاهی طبیعت نبردهای تاکتیکی بازی را به کلی تغییر

می‌دهد و برتری را نصیب کسی می‌کند که از توپخانه و هواپیماهای بیشتری

برخوردار است و آن‌ها را در مکان‌های مناسب‌تری مستقر کرده است.

طرف هستید به وضوح خود را نشان می‌دهند؛ بطوری که هوش مصنوعی در قرار دادن

تجهیزات و نیروها در مکان مناسب فوق‌العاده عمل می‌کند اما شما ناچارید

برای مدیریت همه‌ی وظایف دائما زمان بازی را متوقف کنید. این وقفه‌ها و حجم

زیاد وظایف عملا بخش بزرگی از لذت بازی را از بین می‌برد. خوش‌بختانه در

حالت چندنفره اوضاع کمی بهتر است چون هر دو سوی نبرد با مشکلات یکسانی دست و

پنجه نرم می‌کنند.

مشکلات فنی بسیار زیاد رنج می‌برد بطوری که حتی به پایان رساندن یک دور از

بازی کار بسیار سختی بود. با عرضه‌ی پچ‌های متعدد این موضوع تا حد بسیار

زیادی بهبود پیدا کرده است هر چند هنوز هم پس از چند ساعت تجربه‌‌ی مداوم

بازی مواجه شدن با یک کرش ناگهانی دور از انتظار نیست.